Mijn naam is Machiel van Ruijven. Ik woon in Oosterbeek, met mijn vriendin en zoontje en ben sinds mijn twintigste hulpverlener. Het is begonnen met een bijbaan in de thuiszorg, naast mijn studie psychologie. Ondanks dat ik destijds dreadlocks tot op mijn schouders had, zagen de ouderen me graag komen. Ik hielp ze met douchen en trok steunkousen aan – en kwam erachter dat het praatje soms belangrijk dan die kousen was. Mijn studie relateerde voor mijn gevoel te weinig aan échte hulpverlening, dus ik stapte over naar het HBO, waar ik meer concrete ervaringen opdeed. Tegelijk was de honger naar kennis groot, dus las ik in mijn vrije tijd alles wat me meer leerde over hoe de mens in elkaar zit, van filosofie tot evolutietheorie, van boeddhistische teksten tot wereldliteratuur. Inmiddels werkte ik in de verstandelijk gehandicaptenzorg, waar ik heel primair leerde communiceren: lichaamstaal in plaats van woorden. Vooral de cliënten met gedragsproblemen reageerden hier goed op.

Toch wilde ik meer inhoud aan mijn werk geven, meer gesprekken voeren, dus ging ik in de kinder- en jeugdpsychiatrie werken, als sociotherapeut met jongeren met autisme. Naast het werken in de kliniek schoolde ik mezelf in mijn vrije tijd als Rots- en Watertrainer en Mindfulness-trainer. Het lichaamsgerichte karakter van deze methodes sprak me aan. Inmiddels werkte ik in de jeugdzorg als ambulant begeleider en vaktherapeut. Ik gaf mindfulness- en Rots en Watertrainingen, behandelde en begeleidde mensen en gezinnen en schoolde me in het geven Sherborne: een speelse behandelmethode voor kinderen met een probleem in het basisvertrouwen. En dat was veel, al die dingen tegelijk. Zoals wel meer gedreven hulpverleners overkomt, zat ik ineens met burn-outklachten thuis. Mijn lichaam was een ander pad dan mijn hoofd ingeslagen en gaf duidelijk te kennen: stoppen nu.

De burn-out was een lange klim uit een diep dal, maar gaf me ook iets: ik leerde veel over de manier waarop het lichaam zijn grenzen aangeeft en wat nodig is voor herstel en het hervinden van balans. Hoewel er over burn-out als één aandoening wordt gesproken, is geen burn-out hetzelfde en zie ik het inmiddels meer als een verzamelnaam voor verschillende vormen van overbelasting.

Eenmaal hersteld werd ik zelfstandige en richtte ik Loki Coaching op. Door al mijn ervaring en opleiding had ik genoeg vertrouwen in mijn kunnen. Ik blijf me bijscholen en heb veel inhoudelijke kennis, maar daarnaast ben ik vooral een laagdrempelige coach. Iemand die niet binnen de geijkte kaders denkt, maar jou probeert te zien. Iemand die vanuit rust en acceptatie coacht en aandacht heeft voor de successen en de moeilijke dingen. Er mag bij mij zowel gelachen als gehuild worden – en alles ertussenin.