Een van mijn cliënten worstelde met afwijzing. Regelmatig kreeg hij het gevoel door zijn partner afgewezen te worden en werd hij door emoties overspoeld. Hoewel hij snel inzag dat hij niet écht werd afgewezen, maar dat er ‘slechts’ een gevoel van vroeger werd getriggerd, uit situaties waarin hij wél werd afgewezen, lukte het hem niet de emotionele reactie te temperen. Tijdens die momenten verdampte de analyse direct. Hij werd weer als een kind, slachtoffer van zijn emoties en fysieke reacties, niet bij machte zich anders te gedragen dan boos, gekwetst en angstig. Een storm die niet met geruststellende woorden te bestrijden was. Alsof hij een tyfoon met propjes beschoot.
We gingen werken met een metafoor: die van de oude plaat. Een plaat waar vroeger groeven in uitgesleten heeft: reacties van je lichaam die pasten bij dat moment. Nu maak je dingen mee die je daaraan doen denken. En prompt begint die plaat weer te spelen en ben jij gedwongen om te dansen op het ritme. Maar die muziek is oud. Zij past niet meer bij nu.
Dat betekende in de praktijk dat hij de muziek niet al te serieus moest nemen. Zijn fysieke reacties waren heftig, maar het beeld van de oude plaat voor ogen nemen hielp. Het gaf een heel klein beetje vrijheid om niet zoals eerder te handelen, om niet boos te worden en ruzie te maken, maar zo veel mogelijk afleiding te zoeken in de hoop dat de muziek uiteindelijk zou stoppen.
Hij vroeg zich af waarom het zo lang duurde voordat er verandering kwam. Hij had het liedje nu al zo vaak uitgezeten. We kwamen er al pratend op dat de juiste analyse maar een heel klein radertje in het geheel van verandering was. Het kan heel hard draaien en toch het wiel van je fysieke reacties maar traag in beweging zetten. Want dat wiel is groter, logger, en moet heel vaak rond gaan voordat de scherpe kanten van je emoties zijn gesleten. En dan nog blijft het je zwakke plek, want de groeven in die plaat zijn vaak zo diep dat ze je hele leven op kunnen blijven spelen.
Evengoed had de cliënt laatst een doorbraak. Een moment waarop hij merkte dat hij niet meer zo onzeker was. Dat het liedje wel ergens op de achtergrond draaide, maar hij niet meer werd gedwongen om mee te dansen. Een mooi resultaat waar hij hard voor had gewerkt.
Voor mijzelf geldt dat iedere keer als ik iets schrijf en op het punt sta dat te posten, ik door onzekerheid wordt overvallen. Paniek is een groot woord, maar plots begin ik te twijfelen aan iedere zin en wil ik het liefst mijn tekst verwijderen en het posten vermijden. De angst om mezelf te laten zien zit diep. Maar de enige manier om met die angst om te gaan, is erdoorheen gaan. Ondanks het liedje doen wat je ten diepste wilt.
Dus daar gaan we…